…Anlasaydın — Özlem AYRAL…
…Dört duvar arası bir pencereydi aradığım.
Seslendim, duymadın.
Bir ihtimal duydunda anlamadın.
Başka bir dilden bilmediğin kelimeler yüklüydü sessiz fısıltılarımda…
Dört duvar arası bir kapıydı aradığım
Bir Mucize miydi bu beklediğim?
Hayır…
Sıradan bir aralıktı oysa elimi uzattığım
Gücüm yetmiyorsa aralarsın diye düşünmüştüm
Ama sen kapının sana aralanmasını bekledin.
Yorgunluğumu anlamadın,
Hüzün sinen bedenimi hissetmedin,
İçimde ağlayan çocuğun kimsesizliğini duymadın.
Yazdım…
Biteviye,bıkmadan,yorgunluğuma sinen acizliğime rağmen yazdım.
Duvarlarıma sesimi düşürdüm,çağrılar bıraktım.
Bakışlarım düştü her bir cümleme,
Duvarlara çarpıp geri döndü tek tek.
Kahraman bir cümle kurtaracaktı duvar arası sıkışan acizliğimi
Yaşam soluyan bir nefesti tüm yalnız cümlelerimi silecek
Yıkılmayan bir direnişti anahtar olacak
Eşik arası sıkışmış yalnızlığımı manzaraya taşıyacak
Duvarlarımı yıkan pembe düşler olacaktın.
Şimdi dört duvarıma gözlerim sindi.
Damlıyor,
Kanıyor,
Usulca kapanıyor.
Evet,
Kapı aralığı çaresindeydi beklediğim
Bir el uzaklığı anahtar deliğine değecek,
Bir yürek mesafesindeydi.
Dört duvardan,
Umudumun düştüğü yerden
Kapı açılacak
Sen gelecektin.
Kim olduğuna bakmadan
Sorgusuz bir geceyi kararı alınmış gündüze devredecektim.
Dört duvar karaladığım özlemlerimi
Kapı aralığında bekleyen umutlarıma teslim edecektim…
Anlasaydın…
…Anlasaydın — Özlem AYRAL…
•
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder